“Ne kadar da abartıyorlar” dediğim ne varsa başıma geldi… Anne olmadan yargıladığım bütün arkadaşlarımdan özür dilerim. Bilemezdim daha yetiştirilirken sırtımıza yüklenen, kodlandığımız bu misyonun bünyede yarattığı tahribatı… Kaç kere nedensiz, sırf özlediğim için işimden, gücümden, keyfimden koşarak, göğsüm sıkışarak dönüp yanlarına geri geldim hatırlamıyorum.Ama “birinin ayakkabısını ben bağlamadım, oğlana tam çıkar ayak neden kızdım, keşke…